CODZIENNE REFLEKSJE
ZMIANA STOSUNKU DO ŻYCIA
Zmieni się cały nasz stosunek do życia i światopogląd
Anonimowi Alkoholicy, str. 72
Gdy piłem moją postawę wobec życia cechował egoizm i egocentryzm; liczyło się przede wszystkim moje własne zadowolenie i przyjemność. Teraz, gdy trzeźwieję, z wolna przestaję szukać swego. Cała postawa wobec życia i ludzi naprawdę się zmienia. Pierwsze “A” z nazwy Wspólnoty uosabia dla mnie postawę (ang. attiude); wpływa na nią drugie “Symbolizujące działanie” (ang. action).
Pracując nad Krokami, chodząc na mitingi i niosąc posłanie AA, mogę odzyskać poczytalność i zdrowie duchowe. “Działanie” to słowo klucz i magiczne zaklęcie! Przyjmując postawę pozytywną i pomocną i wspomagając ją systematycznym działaniem w AA – mogę zachować trzeźwość i dopomóc innym ją osiągnąć. Teraz moja postawa sprowadza się do gotowości dania z siebie wszystkiego, ażeby utrzymać trzeźwość!
JAK TO WIDZI BILL– s 152
Siła, która czyni cuda
W głębi każdego mężczyzny, kobiety lub dziecka, tkwi fundamentalne pojęcie Boga. Może ono zostać przyćmione przez tragedię, pychę lub gloryfikowanie spraw materialnych, ale w takiej czy innej formie jest ono w nas. Wiara w Siłę Wyższą niż my sami i cudowne przejawy tej wiary w ludzkim istnieniu, to fakty istniejące tak dawno od jak dawna istnieje człowiek.
Wiary można często dostąpić poprzez natchnione nauczanie albo przekonujący przykład osobisty świadczący o jej dobrych owocach. Niekiedy można ją też posiąść przez rozum. Wielu duchownych wierzy, że św. Tomasz z Akwinu faktycznie dowiódł istnienia Boga za pomocą czystej logiki. Cóż jednak począć, jeśli zawiodą wszystkie te sposoby? Oto poważny problem, wobec którego i ja sam niegdyś stałem.
Przebudzenia duchowego doświadczyłem dopiero wtedy, gdy w pełni uwierzyłem we własną bezsilność wobec alkoholu i gdy w rozpaczy zwróciłem się do jakiegoś Boga w niebiosach, wcale nie mając pewności, czy istnieje. Najpierw więc doznałem tego uwalniającego doświadczenia, moja wiara zaś przyszła po nim; zaiste, w prawdziwym darze!
Anonimowi Alkoholicy, str. 46
List, 1966
DZIEŃ PO DNIU
Praktykowanie cnoty
Miłość, sprawiedliwość, uczciwość i cierpliwość to cnoty, sposoby na pogłębienie naszej duchowości. Ale nawet cnoty mogą stać się wadami, jeśli będziemy ich nadużywać. Miłość nadużywana zamienia się w zaborczość, sprawiedliwość w zimne fakty, uczciwość w brutalną szczerość, a cierpliwość w irytujące milczenie.
Musimy poznać samych siebie, aby zrozumieć, co robimy i dokąd zmierzamy. Musimy przyjrzeć się sobie, aby upewnić się, że nie nadużyliśmy naszych cnót i nie uczyniliśmy ich destrukcyjnymi. Musimy upewnić się, że nie staliśmy się samowystarczalni.
Czy praktykuję cnoty w sposób konstruktywny?
Siło wyższa, pomóż mi nie być tak gorliwym, by moje cnoty zamieniły się w wady.
Będę dziś pokornie praktykować swoje wartości poprzez … .
SPACER W SUCHYCH MIEJSCACH
Samolubstwo jest zawsze złe – Inwentura
To niefortunne, że członkowie wspólnoty czasami odnoszą się do idei Dwunastu Kroków jako programu egoistycznego. Jeśli egoizm jest uważany za ludzką wadę, dlaczego mielibyśmy opisywać nasz wspaniały program jako egoistyczny?
Wydaje się, że tak naprawdę próbujemy powiedzieć, że nasz prawdziwy własny interes leży w pomaganiu innym i dzieleniu się z nimi naszym doświadczeniem i siłą. Aby to zrobić, należy stracić „niewolę siebie”, która jest tak destrukcyjna w życiu każdej kompulsywnej osoby.
W trakcie tego procesu prawdopodobnie odkryjemy również, że zbyt duża troska o siebie uczyniła nas nieszczęśliwymi i chorymi. Prawdopodobnie dowiemy się, że egoizm jest zawsze zły.
Kiedy ludzie mówią, że nasz program jest samolubny, tak naprawdę chcą przekazać ideę, że jest to program „samodoskonalenia”. To nasza troska o innych prowadzi do wyższych form samodoskonalenia.
Zachowując rozwagę i zdrowy rozsądek, będę dziś zdrowo zainteresowany pomaganiem innym i dzieleniem się z nimi. Wiem, że moja Siła Wyższa będzie ze mną we wszystkich moich działaniach.
ZACHOWAJ TO W PROSTOCIE
Jesteśmy całkowicie gotowi na to, by Bóg usunął wszystkie te wady charakteru. – Krok szósty
Wady charakteru obejmują upór, użalanie się nad sobą i pragnienie, by zawsze mieć kontrolę. Musimy być gotowi porzucić te wady, w przeciwnym razie będą nas ranić. „Bycie gotowym” jest naszą częścią Kroku Szóstego. Nasza Siła Wyższa usunie te wady. Nie musimy wiedzieć jak. Musimy tylko być gotowi je porzucić, gdy Bóg o to poprosi. Nie musimy wiedzieć kiedy. Musimy tylko być gotowi.
Modlitwa na dziś: Siło wyższa, zabierz moje użalanie się nad sobą, lęki, złość i wszystko inne, co przeszkadza mi w powrocie do zdrowia.
Pomóż mi otworzyć się na pokój.
Działanie na dziś: Dziś przygotuję się na usunięcie moich wad charakteru. Wymienię je i zadam sobie pytanie: „Co zyskam, jeśli je zatrzymam?”.
JĘZYK WYZWOLENIA
Bezpośredniość
Czujemy się bezpiecznie w towarzystwie bezpośrednich, uczciwych ludzi, którzy mówią, co myślą, a my wiemy, co o tym sądzić. Niebezpośrednim ludziom, którzy obawiają się przyznać do tego, kim są, czego chcą i co czują, nie można ufać. Pomimo tego że nie mówią wprost, o co im chodzi, zawsze jakoś znajdą sposób, żeby nam coś zakomunikować. Ich niewerbalne komunikaty często wszystkich zaskakują.
Bezpośredniość oszczędza czas i energię. Uniemożliwia bycie ofiarami. Sprawia, że męczennictwo i gry stają się zbędne. Pomaga utrzymać silę wewnętrzną. Buduje relacje pełne poszanowania.
Każdy czuje się bezpiecznie w towarzystwie bezpośrednich, uczciwych ludzi. Bądź jednym z nich.
Dzisiaj znajdę silę, aby być bezpośrednim. Nie muszę być pasywny ani agresywny. Poczuję się dobrze z własną prawdą, aby ludzie z mojego otoczenia mogli poczuć się dobrze w moim towarzystwie.
Dzisiejsze refleksje – wszystkie w wersji audio
Krok Szósty
„Staliśmy się całkowicie gotowi, aby Bóg uwolnił nas od wszystkich wad charakteru”
„ TO właśnie ten Krok oddziela ludzi dojrzałych od dzieci”. Tak oświadczył pewien szanowany duchowny, gorąco oddany sprawie AA. Wyjaśniał on dalej, że każdy kto potrafi zdobyć się na tyle dobrej woli i uczciwości, aby zawsze wobec wszystkich swoich wad i bez żadnych zastrzeżeń stosować Szósty Krok przeszedł już tak poważną drogę duchową, że zasługuje na miano człowieka dojrzałego. Czyli człowieka, który szczerze stara się rozwijać na obraz i podobieństwo Stwórcy.
Niemal każdy członek AA natychmiast odpowie twierdząco na często zadawane pytanie, czy Bóg może i czy zechce pod pewnymi warunkami – usunąć wady naszego charakteru. I nie będzie to bynajmniej opinia teoretyczna, ale stwierdzenie faktu. Być może najbardziej doniosłego faktu w naszym życiu. I zazwyczaj przytoczy on lub ona następujący dowód na potwierdzenie swych słów: „Nie da się ukryć, że zostałem powalony, poniosłem całkowitą klęskę. Moja siła woli była zbyt bezwładna wobec alkoholu. Próby zmiany otoczenia, wszelkie wysiłki rodziny, przyjaciół i duchownych – nic nie pomagało. Ja sam nie mogłem przestać pić, a nikt inny nie mógł tego zrobić za mnie. Gdy jednak zdobyłem się na gotowość dokładnego oczyszczenia własnego podwórka, a następnie zwróciłem się do Siły Wyższej czyli Boga, jakkolwiek Go pojmuję, by mnie uwolnił – obsesja picia zniknęła, jakby odjęta czyjąś ręką”.
Podobne wypowiedzi są na porządku dziennym na spotkaniach AA na całym świecie. Jest przecież oczywiste, że każdy trzeźwiejący członek AA uzyskał dar wyzwolenia od swej uporczywej i potencjalnie śmiertelnej obsesji. A zatem, w jak najbardziej dosłownym sensie, wszyscy trzeźwiejący AA „stali się gotowi”, aby Bóg usunął z ich życia obsesyjny pociąg do alkoholu. I Bóg właśnie tego dokonał.
Skoro zostaliśmy więc obdarzeni tak skutecznym darem wyzwolenia od przymusu picia, dlaczegóż nie mielibyśmy doświadczyć w ten sam sposób również cudownego wyzwolenia od innych trudności i wad charakteru? Zapewne jest to jedna z tych zagadek naszego istnienia, które tylko Bóg mógłby w pełni rozwiązać. Ale przynajmniej częściowe rozwiązanie i dla nas jest oczywiste.
Rujnowanie własnego organizmu alkoholem jest bez wątpienia aktem przeciwnym naturze. Ludzie nadmiernie pijący, gwałcąc instynkt samozachowawczy, wydają się być skazani na stopniową zagładę. Działają wbrew swoim najgłębszym instynktom. Ale gdy ciosy, jakich nie szczędzi im nałóg, rzucą ich na kolana, może w nich wstąpić łaska Boża i uwolnić ich od obsesji. Teraz przemożny instynkt życia może współdziałać z pragnieniem Stwórcy, by obdarzyć ich nowym życiem. Bo przecież natura i Bóg w równym stopniu brzydzą się samobójstwem.
Nie wszystkie jednak nasze trudności są sprawą życia i śmierci. Każdy normalny człowiek chce jeść, kochać i być kochany, cieszyć się poważaniem w swoim środowisku. Pragnie również pewnego poczucia bezpieczeństwa w dążeniu do tych celów. W istocie, takim właśnie został stworzony przez Boga, który przecież nie planował, by człowiek wyniszczał się alkoholem. Bóg wyposażył ludzi w instynkty, by mogli przetrwać a nie ginąć.
Nie mamy żadnych dowodów, przynajmniej na tym świecie, że Stwórca oczekuje od nas całkowitego wyrzeczenia się naszych naturalnych popędów. Nigdzie też, o ile nam wiadomo, nie odnotowano przypadku, aby sam Bóg kogoś całkowicie uwolnił od wszystkich przyrodzonych instynktów.
Skoro przychodzimy na świat tak sowicie wyposażeni w naturalne popędy, to trudno się dziwić, że często pozwalamy im wykraczać poza wyznaczone dla nich granice. Kiedy zaczynają nami ślepo kierować albo świadomie żądamy od nich więcej przyjemności i wygód niż nam się należy, wówczas zaczynamy oddalać się od tego, co Bóg zaplanował dla nas tu na ziemi. To właśnie jest miarą naszych wad charakteru, lub jeśli kto woli, grzechów.
Jeśli poprosimy Go o to, Bóg na pewno wybaczy nam nasze wady. Ale w żadnym razie nie wybieli nas jak śnieg i nie utrzyma tej bieli bez naszego współdziałania. To przedsięwzięcie wymaga gotowości do pracy nad sobą. Bóg oczekuje od nas tego, abyśmy na miarę swoich możliwości robili postępy w budowaniu charakteru.
Tak więc Szósty Krok: „Staliśmy się całkowicie gotowi, aby Bóg uwolnił nas od wszystkich wad charakteru” – jest uznanym w AA określeniem postawy, najlepszej jaką możemy przyjąć, by zapoczątkować pracę na całe życie. Nie oznacza to, że oczekujemy cudownego odjęcia wszystkich wad charakteru, tak jak została odjęta pokusa picia. Być może niektóre znikną zupełnie, ale co do większości będziemy musieli cierpliwie zadowalać się stopniową poprawą. Najważniejsze słowa: „staliśmy się gotowi”, podkreślają, iż pragniemy dążyć do tego, o czym już wiemy albo możemy w przyszłości się dowiedzieć, że jest dla nas najlepsze.
Ilu z nas posiada taki stopień gotowości? Nie ma wśród nas ideałów. Jeśli z całą szczerością, na jaką nas stać, będziemy starali się obudzić w sobie taką gotowość staniemy na wysokości zadania. Ale nawet najbardziej gorliwi spośród nas natrafiają na jakiś sęk i z konsternacją załamują ręce: „Nie, tego się jeszcze nie mogę wyrzec”. Często popadamy w jeszcze większe niebezpieczeństwo, kiedy wyrywa się nam z ust okrzyk: „Tego nigdy się nie wyrzeknę!” Taka jest potęga instynktów, dążących do przekroczenia swoich granic. Niezależnie od tego, jak daleko zaszliśmy w pracy nad sobą, zawsze znajdą się jakieś popędy przeciwstawiające się łasce Bożej.
Ci, którzy uważają, że dobrze sobie radzą, mogą się z tym nie zgodzić, spróbujmy więc przemyśleć tę sprawę nieco dokładniej. W zasadzie każdy pragnie pozbyć się najbardziej jaskrawych i destrukcyjnych wad. Nikt nie chce być na tyle dumny, żeby narażać się na miano pyszałka, ani na tyle chciwy, żeby zarzucano mu złodziejstwo. Nikt nie chce ulegać takim atakom furii, by mordować, czy też atakom pożądania szukającego ujścia w gwałcie. Nikt nie chce być chorobliwie żarłoczny, gnuśnieć w lenistwie, szaleć z zazdrości. Oczywiście, u większości ludzi wady te nie występują w aż tak alarmującej postaci.
My, którzy uniknęliśmy tego rodzaju ekscesów, chętnie sami sobie składamy gratulacje. Ale czy powinniśmy? Czy nie powstrzymywała nas zwyczajnie i po prostu, troska o własny interes? Powstrzymywanie się od drastycznych wykroczeń ze strachu przed nieuniknioną karą nie wymaga wielkiego wysiłku duchowego. A do jakich wniosków dojdziemy, gdy starannie przyjrzymy się mniej gwałtownym czynom, których sprężyną były te same wady? Czy różnią się one aż tak bardzo od skandalicznych wybryków?
Musimy bowiem przyznać, że niektóre z naszych wad sprawiają nam przyjemność. Jesteśmy w nich wręcz zakochani. Któż na przykład nie lubi czuć się nieco lepszy od sąsiada albo nawet dużo lepszy od niego? Czyż nie jest prawdą, że zwykłą chciwość przedstawiamy sobie jako godną pochwały ambicję? Trudno sobie wyobrazić, by ktoś lubił lubieżność. A jednak sporo ludzi ma na ustach miłosne słówka i nawet wierzy w to, co mówi, by tylko ukryć lubieżność w ciemnych zakamarkach umysłu. A wielu spośród tych, którzy tylko myślą o wyskoku seksualnym, musiałoby przyznać, że ubierają te wyobrażone wyskoki w romansowe szaty.
Pozornie usprawiedliwiony gniew także może nam sprawiać przyjemność. Możemy czerpać przewrotną satysfakcję z faktu, że ludzie nas irytują, ponieważ daje nam to miłe poczucie własnej wyższości. Złośliwe plotki, będące bez krwawym odpowiednikiem zadawania ciosu nożem w plecy, także sprawiają nam swego rodzaju satysfakcję. Plotkując nie chcemy przecież pomóc tym, których krytykujemy, a jedynie popisać się własną cnotą.
Gdy obżarstwo nie jest nazbyt widoczne, wówczas i na nie mamy łagodniejszą nazwę, mówimy o „dogadzaniu sobie”. Żyjemy w świecie pełnym zawiści. Wszyscy, w mniejszym lub większym stopniu, są nią zarażeni. Musi więc i ona sprawiać jakąś szczególną, pokrętną przyjemność skoro wolimy poświęcać czas na marzenia o tym, czego nie posiadamy, zamiast na to zapracować; albo staramy się zawzięcie wybić w dziedzinach, do których nie mamy zdolności, zamiast pogodzić się z ich brakiem. Jakże często pracujemy bez opamiętania, tylko po to, żeby zarobić sobie na okres nieróbstwa, który nazywamy „zasłużonym odpoczynkiem”. Albo też odkładamy na później wykonanie nużących obowiązków, co też jest oczywistą formą lenistwa. Niemal każdy z nas mógłby sporządzić pokaźną listę podobnych wad, ale bardzo niewielu poważnie pomyślałoby o tym, by się ich pozbyć. Przynajmniej dopóty, dopóki nie wpędzą nas w zbyt wielkie kłopoty.
Niektórzy z nas mogą dojść do wniosku, że naprawdę posiadają gotowość pozbycia się wszystkich takich wad. Ale nawet i oni, po uwzględnieniu jeszcze mniej rażących
słabości przyznają, że niektóre z nich woleliby zachować. Wydaje się więc zupełnie oczywiste, że mało kto może szybko i łatwo uzyskać gotowość do przyjęcia wzoru duchowej i moralnej doskonałości. Zazwyczaj pragniemy jej tylko tyle, ile potrzeba, by jakoś iść przez życie, stosownie do naszych własnych, naturalnie bardzo rozmaitych wyobrażeń. Tak więc różnica między „dzieckiem a dojrzałym człowiekiem” to różnica między dążeniem do wyznaczone go przez samego siebie celu a pragnieniem zbliżenia się do wzoru obiektywnej doskonałości, pochodzącego od Boga.
Wielu natychmiast zapyta: „Jakże więc możemy przyjąć w pełni zalecenia Szóstego Kroku? Przecież to jest doskonałość!” Brzmi to jak poważne zastrzeżenie, ale praktycznie rzecz biorąc wcale nim nie jest. Tylko Pierwszy Krok, w którym uznaliśmy w stu procentach naszą bezsilność wobec alkoholu, może być stosowany z całkowitą perfekcją. Pozostałe Jedenaście Kroków stawia przed nami jedynie wzory doskonałości. Każdy z nich określa cel, do które go zmierzamy i jest zarazem miarą naszego postępu. Tak rozumiany Szósty Krok nie staje się przez to mniej trudny, nie jest jednak niewykonalny. Wymaga od nas jedynie zrobienia początku, a następnie wytrwałości.
Jeśli chcemy naprawdę skorzystać z tego Kroku wobec problemów innych niż alkohol, musimy zdobyć się na zupełnie nowy rodzaj otwartości. Musimy skierować wzrok ku doskonałości i przygotować się do drogi w tym kierunku. Nasze potknięcia na tej drodze nie będą miały wielkiego znaczenia. Ważne jest tylko jedno pytanie: Czy jesteśmy gotowi?
Przyglądając się ponownie tym wadom, z których nadal nie mamy siły zrezygnować, powinniśmy złagodzić naszą kategoryczną postawę. Jeśli w niektórych przypadkach szczerość skłania nas do stwierdzenia: „Trudno, z tego nie mogę jeszcze zrezygnować”, niech to nie znaczy: „Nigdy z tego nie zrezygnuję”.
Powinniśmy zerwać z ryzykowną praktyką pozostawiania za sobą otwartych furtek. Gdy sugeruje się nam, że powinniśmy stać się całkowicie gotowi, by dążyć do doskonałości, chwytamy się myśli, że pewna zwłoka może jednak być usprawiedliwiona. A w przywykłym do wybiegów umyśle alkoholika „pewna zwłoka” może stać się pojęciem bardzo rozciągliwym. Niejeden powie: „Przecież to łatwa sprawa! Będę zmierzał ku doskonałości, ale nie muszę się spieszyć, mam na to dużo czasu. Może uda mi się odkładać niektóre sprawy w nieskończoność”. Nie da to oczywiście żadnego rezultatu. Takie oszukiwanie samego siebie musi spotkać ten sam los, co wiele innych wykrętów i racjonalizacji. A przynajmniej musimy uprzytomnić sobie najgorsze wady charakteru i jak najszybciej przystąpić do ich usuwania.
Z chwilą, kiedy mówimy: „Nie, nigdy!”, zamykamy Bożej łasce dostęp do naszych umysłów. Zwłoka jest nie bezpieczna, a bunt może okazać się tragiczny w skutkach. Doszliśmy bowiem dokładnie do tego punktu, w którym rezygnujemy z naszych ograniczonych celów i zwracamy się ku temu, co zamyślił dla nas Bóg.