CODZIENNE REFLEKSJE
NIE ZMIENISZ KIERUNKU, W KTÓRYM WIEJE WIATR
Jakże łatwo zaniechać duchowego programu nowego życia! Jak łatwo spocząć na laurach! Jeśli tak postąpimy, wpadniemy w nowe kłopoty. Alkohol to wyrafinowany wróg.
Anonimowi Alkoholicy, str. 73
Mój pierwszy sponsor powiedział mi, że o modlitwie i medytacji warto wiedzieć dwie rzeczy:
1-że trzeba zacząć się modlić i medytować;
2-że trzeba kontynuować tę praktykę.
Gdy trafiłem do AA, moje życie duchowe właściwie nie istniało; Boga wyznawałem tylko wtedy, gdy nie dawałem rady uporać się z czymś za pomocą własnej woli albo gdy zżerał mnie przytłaczający strach. Dziś jestem wdzięczny za nowe życie – i obecnie moje modlitwy mają charakter dziękczynny.
Czas przeznaczony na modlitwę spędzam raczej na wsłuchiwaniu się, a nie na mówieniu. Teraz już wiem, że jeśli nie mogę zmienić kierunku wiatru, to zawsze mogę dostosować doń żagiel mojej łódki. I nie mylę już przesądów i zabobonów z duchowością. Wiem też, że można mieć rację w sposób łagodny i mylić się na nieskończenie wiele sposobów.
JAK TO WIDZI BILL – s 305
U korzeni
Zasada, że nie zdobędziemy wytrwałej siły, jeśli już na samym początku nie uznamy się za całkowicie pokonanych, jest korzeniem, z którego wyrasta i rozwija się cała nasza wspólnota.
Każdy nowicjusz przybyły do AA słyszy, a wkrótce sam się o tym przekonuje, że pokorne przyznanie się do bezsilności wobec alkoholu jest pierwszym krokiem ku wyzwoleniu spod jego paraliżującej władzy.
A więc najpierw uznajemy pokorę za konieczność, ale to dopiero początek. Aby w pełni przezwyciężyć odrazę na samą myśl o sobie, jako pokornym słudze, aby posiąść wizje pokory jako szerokiej drogi wiodącej do prawdziwej wolności duchowej, aby zdobyć się na gotowość do kształtowania w sobie pokory jako celu samego w sobie, większość z nas potrzebuje długiego czasu. Pielęgnowany przez całe życie egocentryzm nie znika z dnia na dzień.
Dwanaście na Dwanaście
1.str. 24
2.str. 73-74
DZIEŃ PO DNIU
Inspiracja
W każdym problemie tkwi ziarno możliwości. Rozwiązania skomplikowanych okoliczności przychodzą dzięki duchowej inspiracji. Jeśli pozostajemy czyści i trzeźwi, możemy wyczuć inspirację. Zamiast ciągnąć nas w dół, nasze problemy mogą wynieść nas na nowe wyżyny. Czy nasze uzależnienie nie przyniosło nam duchowego przebudzenia?
Obietnice naszej Siły Wyższej są pewne. Z każdym lękiem usłyszymy ten głos z wewnątrz, który uspokoi nasze niespokojne umysły.
Czy czuję się zainspirowany?
Modlę się, abym wszystko, co robię, robił z miłością, a rezultaty pozostawił mojej Sile Wyższej.
Dziś poszukam inspiracji poprzez . . .
SPACER W SUCHYCH MIEJSCACH
Czy mamy wolną wolę?
Kwestia wolnej woli człowieka jest od wieków dyskutowana przez uczonych. Możemy odpowiedzieć na to pytanie sami, dzięki naszemu doświadczeniu w AA.
Nasza wolność została utracona, gdy byliśmy w uścisku alkoholu. Po uwolnieniu się od alkoholu zdaliśmy sobie sprawę, że wiele rzeczy w życiu jest kontrolowanych przez innych ludzi i czynniki, takie jak siły polityczne i ekonomiczne.
Jeśli na przykład nasz pracodawca zamyka firmę, możemy być zmuszeni wybrać mniej satysfakcjonujące zatrudnienie. Jeśli ktoś grozi nam przemocą fizyczną, możemy być zmuszeni do spełnienia jego życzeń wbrew naszej woli.
We wszystkich okolicznościach nasza wolna wola polega na sposobie, w jaki decydujemy się myśleć o tym, co się dzieje. Zawsze mamy możliwość zwrócenia się w myślach do naszej Siły Wyższej, zamiast reagować strachem i urazą. Jest to jedyna wolna wola, jaką możemy mieć na świecie, ale może to być wszystko, czego naprawdę potrzebujemy.
Jeśli pojawi się trudna sytuacja lub problem, przypomnę sobie, że żadna ludzka siła nie byłaby w stanie uwolnić mnie od alkoholizmu. To przypomni mi, że prawdziwe źródło mocy zawsze jest pod ręką.
ZACHOWAJ TO W PROSTOCIE
Poprzez modlitwę i medytację staraliśmy się poprawić nasz świadomy kontakt z Bogiem, tak jak Go rozumieliśmy. . . Pierwsza połowa Kroku Jedenastego
Poprzez Krok Jedenasty rozwijamy trwałą, pełną miłości relację z naszą Siłą Wyższą. Świadomy kontakt oznacza poznanie i odczuwanie Boga w naszym życiu przez cały dzień.
Bóg nie jest tylko ideą. Rozmawiamy z naszą Siłą Wyższą poprzez modlitwę. Medytując, odczuwamy miłość Boga do nas i otrzymujemy odpowiedzi na nasze pytania. Kiedy modlimy się i medytujemy, uświadamiamy sobie, że Bóg jest zawsze z nami. Nasza Siła Wyższa staje się naszym najlepszym przyjacielem. Nasza Siła Wyższa służy nam radą, wsparciem, radością i pocieszeniem.
Modlitwa na dziś: Droga Siło Wyższa, modlę się, aby nasza relacja umacniała się każdego dnia. Przyjmuję przyjaźń, którą mi oferujesz.
Działanie na dziś: Dzisiaj będę szukać Boga poprzez modlitwę i medytację.
JĘZYK WYZWOLENIA
Transformacyjna moc opłakiwania straty
Dążymy do akceptacji w zdrowieniu – akceptacji siebie samych, przeszłości, innych ludzi i obecnej sytuacji życiowej. Akceptacja przynosi spokój, uzdrowienie i wolność – wolność wyboru, by zadbać o siebie.
Akceptacji nie da się osiągnąć w jeden dzień. Zanim do niej dojdziemy, musimy przejść przez etapy buntu, złości, targowania się i przygnębienia. Nazywamy to procesem smutku i żalu lub opłakiwania straty. Opłakiwanie może być frustrujące. Może dezorientować. Możemy wahać się między przygnębieniem a buntem. Nasze zachowania mogą być niezdecydowane. Inni ludzie mogą nas nie rozumieć. Możliwe, że my sami nie będziemy w stanie rozumieć siebie ani swoich zachowań.
Aż nagle któregoś dnia wszystko staje się jasne. Opada mgła i widzimy, co próbowaliśmy ujrzeć i zaakceptować jako konkretną rzeczywistość.
Nie martwcie się. Jeżeli podejmujemy kroki w celu zadbania o siebie, przejdziemy przez ten proces we właściwym dla siebie tempie. Bądźmy wyrozumiali dla siebie i innych za bardzo ludzki sposób, w jaki przechodzimy przez proces zmiany.
Dzisiaj zaakceptuję sposób, w jaki przechodzę przez zmiany. Zaakceptuję stan opłakiwania straty wraz z jego etapami jako normalny sposób, w jaki ludzie akceptują stratę i zmianę.
Dzisiejsze refleksje – wszystkie w wersji audio
KROK JEDENASTY
„Dążyliśmy poprzez modlitwę i medytację do coraz doskonalszej więzi z Bogiem, jakkolwiek Go pojmujemy, prosząc jedynie o poznanie Jego woli wobec nas oraz o siłę do jej spełnienia”
MODLITWA i medytacja są dla nas najważniejszymi środkami świadomej więzi z Bogiem.
My, Anonimowi Alkoholicy, jesteśmy ludźmi czynu – czerpiemy zadowolenie, zazwyczaj po raz pierwszy w życiu, z rozwiązywania codziennych problemów, nie szczędzimy też czasu i wysiłku, aby pomóc innym alkoholikom. Nic więc dziwnego, że często lekceważymy poważną medytację i modlitwę jako coś, co w gruncie rzeczy nie jest konieczne. Owszem, przyznajemy, że w krytycznych sytuacjach modlitwa może nam pomóc, ale z początku wielu z nas uznaje ją za dość tajemniczą praktykę osób duchownych, która dla nas może mieć co najwyżej drugo rzędne znaczenie. A niektórzy z nas w ogóle w te modły i medytacje nie wierzą.
Dla części nowicjuszy, a także dla tych agnostyków, którzy wciąż jeszcze traktują grupę AA jako swoją Siłę Wyższą, nawet najbardziej logiczne i poparte doświadczeniem argumenty na rzecz skuteczności modlitwy mogą być nie przekonujące lub nie do przyjęcia. Ci spośród nas, którzy niegdyś odczuwali podobnie, doskonale to rozumieją. Dobrze pamiętamy własny bunt przeciwko padaniu na klęczki przed jakimkolwiek Bogiem. Wielu z nas miało niezbite argumenty logiczne na „dowód” nieistnienia Boga.
Jak wytłumaczyć wszystkie katastrofy, choroby, okrucieństwa i niesprawiedliwości na świecie? Tragedie życiowe z powodu wrodzonych wad lub niezawinionych kolei losu? Skoro w otaczającej nas rzeczywistości nie ma miejsca na sprawiedliwość, nie ma więc i Boga.
Czasami rozumowaliśmy nieco bardziej okrężnie. Zgoda, mówiliśmy sobie, najpierw była kura, a potem jajko. Bez wątpienia Wszechświat miał jakąś „przyczynę”’, być może Boga Atomu, na przemian gorącego i zimnego. Ale nigdy przecież nie było dowodów na istnienie Boga, który rozumiałby ludzi i troszczył się o nich. Owszem, byliśmy pełni uznania wobec AA i bez wahania przyznaliśmy, że AA dokonuje cudów. Ale wzbranialiśmy się przed medytacją i modli twą, tak jak uczony przed eksperymentem, który mógłby obalić drogą mu teorię. Ale w końcu zaryzykowaliśmy eksperyment, a kiedy uzyskaliśmy nieoczekiwane wyniki zaczęliśmy inaczej odczuwać i przekonaliśmy się. Modlitwa i medytacja stały się nam potrzebne. Później spostrzegliśmy, że to samo może się zdarzyć każdemu, kto tylko spróbuje. Jak ktoś kiedyś mądrze powiedział: „Z modlitwy wyśmiewają się niemal wyłącznie ci, którzy nigdy tak naprawdę jej nie próbowali”.
Ludziom, którzy praktykują ją, modlitwa jest równie potrzebna jak powietrze, słońce i pokarm. I to z tych samych powodów. Kiedy odmawiamy sobie powietrza, słońca czy jedzenia, cierpi nasze ciało. Kiedy zaś odwracamy się od modlitwy i medytacji, w identyczny sposób pozbawiamy umysł, uczucia oraz intuicję żywotnie potrzebnego im pokarmu. Jak ciało upada na siłach z braku pożywienia – tak samo dusza. Wszyscy potrzebujemy światła Bożego, pokarmu z Jego siły i czystej atmosfery Jego łaski. W zadziwiającej mierze to, co się dzieje w AA, potwierdza tę odwieczną prawdę.
Istnieje bezpośredni związek między badaniem samego siebie, medytacją i modlitwą. Przynoszą one ulgę i pożytek, nawet jeśli są praktykowane niezależnie od siebie.
Kiedy jednak są logicznie powiązane i splecione ze sobą tworzą niezachwiany fundament życia. Chwilami pozwalają nam odczuć ostateczną rzeczywistość Królestwa Bożego. Dają nam kojącą i umacniającą świadomość, że także i na tym świecie nasz los będzie bezpieczny, dopóki będziemy się starali, choćby nawet niedoskonale, poznać wolę Stwórcy i spełniać ją.
Jak już przekonaliśmy się, baczne przyglądanie się sobie pozwala nam wykorzystać nową wizję samych siebie, podyktowane tym spojrzeniem czyny oraz spokój w celu zrównoważenia mrocznej, negatywnej strony osobowości. Jest to krok w stronę takiej pokory, która pozwala nam na przyjęcie Bożej pomocy. Ale to tylko pierwszy krok. Będziemy chcieli pójść dalej.
Będziemy chcieli, by dobro, które jest w nas wszystkich, nawet najgorszych, mogło się rozwijać i kwitnąć. Z pewnością będziemy do tego potrzebować orzeźwiającego powietrza i dużo zdrowego pokarmu. Ale nade wszystko będzie my potrzebować światła słonecznego, bo przecież w ciemności nic nie urośnie. Medytacja jest naszym krokiem ku słońcu. Jak więc mamy medytować?
Istnieje oczywiście ogromna tradycja modlitwy i medytacji, ciągnąca się przez stulecia. Biblioteki i domy modlitwy mogą dostarczyć poszukującym wypróbowanych, bezcennych wzorów. Można się spodziewać, że każdy AA związany z jakąś religią czy wyznaniem, które kładą nacisk na medytację, podejmie tę praktykę z większą niż dawniej żarliwością. Co jednak mają zrobić ci, którzy nie wiedzą nawet od czego zacząć?
Zacznijmy więc teraz. Na początek przyjrzyjmy się jakiejś jednej modlitwie. Nie musimy daleko szukać, bo przecież wielcy ludzie różnych wyznań pozostawili ogromny wybór. Zatrzymajmy się teraz na jednej z klasycznych modlitw.
Jej autor już od kilkuset lat jest uznawany za świętego. Nie powinno to nas uprzedzić lub odstraszyć, bo choć nie był on alkoholikiem, święty ten podobnie jak my przeszedł przez emocjonalne piekło. A kiedy już przezwyciężył cierpienie, w tej oto modlitwie wyraził to co przeżył, co odczuwał i jakim sam pragnął się stać:
Panie, uczyń ze mnie narzędzie Twojego pokoju, ażebym niósł miłość tam, gdzie panuje nienawiść; wybaczenie tam, gdzie panuje krzywda; jedność tam, gdzie panuje niezgoda; prawdę tam, gdzie panuje mylny osąd; wiarę tam, gdzie panuje zwątpienie; nadzieję tam, gdzie panuje rozpacz; światło tam, gdzie panuje mrok; radość tam, gdzie panuje smutek. Spraw, abym zamiast szukać pociechy, pociechą wspierał; zamiast szukać zrozumienia, zrozumienie okazy wał; zamiast szukać miłości, miłość ofiarowywał. Albo wiem dając – otrzymujemy; wybaczając – zyskujemy prze baczenie; a umierając – rodzimy się do życia wiecznego.
Będąc nowicjuszami w medytacji, przeczytajmy teraz kilkakrotnie tę modlitwę, bardzo powoli, zatrzymując się nad każdym słowem i wchłaniając głęboko znaczenie każdej frazy i myśli. Postarajmy się pozbyć wszelkiego oporu, wobec tego, co mówi nasz przyjaciel. Bo w medytacji nie ma miejsca na spór. Spokojnie obcujemy z myślami kogoś, kto wie, abyśmy także i my mogli doświadczyć i poznać.
Jak gdyby leżąc na skąpanej słońcem plaży, zrelaksujmy się i oddychajmy głęboko duchową atmosferą tej przepełnionej łagodną mądrością modlitwy. Zapragnijmy uczestniczyć w niesionych przez te wspaniałe słowa mocy duchowej, pięknie i miłości, niechaj dodadzą nam sił i podniosą na duchu A teraz zwróćmy wzrok ku morzu, w zamyśleniu nad jego tajemniczością, i dalej, aż po horyzont, za którym będziemy poszukiwać wszystkich nie znanych jeszcze cudów.
„Wolnego! – powie ktoś – to jakieś bezsensowne bzdury.”
Na taką myśl możemy sobie przypomnieć z pewnym żalem, ileż to wyobrażeń zużyliśmy na puste marzenia, kiedy patrzyliśmy na rzeczywistość przez szkło butelki. Czy nie lubowaliśmy się w bujaniu w obłokach? A teraz, już trzeźwi, czyż nie robimy często tego samego? Więc może naszym problemem nie była wyobraźnia, lecz niemal kompletna niezdolność do skierowania wyobraźni ku właściwym celom. Nie ma przecież nic złego w konstruktywnej wyobraźni, na niej opierają się wszystkie prawdziwe osiągnięcia. Nikt nie może zbudować domu, jeśli uprzednio go sobie nie wyobrazi. Podobnie jest z medytacją – pomaga nam stworzyć wizję duchowych celów, zanim zaczniemy ku nim zmierzać. Wróćmy więc na tę słoneczną plażę albo, jeśli ktoś woli, na łąkę lub w góry.
A kiedy takim prostym sposobem osiągniemy nastrój, w którym możemy bez przeszkód puścić wodze konstruktywnej wyobraźni, spróbujmy postąpić według następującej sugestii:
Raz jeszcze przeczytajmy naszą modlitwę, usiłując wniknąć w jej najgłębszą treść. Pomyślmy teraz o człowieku, który ją po raz pierwszy odmówił. Przede wszystkim chciał stać się „narzędziem”. Potem poprosił o dar niesienia każdemu napotkanemu człowiekowi miłości, przebaczenia, harmonii, prawdy, wiary, nadziei, światła i radości. Następnie wyraził swoje własne pragnienia i nadzieje. Miał nadzieję, że z Bożą pomocą także i on uzyska niektóre z tych skarbów. Będzie do tego dążył poprzez, jak to określił, zapomnienie o sobie. Co przez to rozumiał i jak zamierzał to osiągnąć? Sądził, że lepiej jest pocieszać niż być pocieszany, lepiej rozumieć niż być rozumiany, lepiej wybaczać niż otrzymywać wybaczenie.
To wszystko może stanowić początek tego, co bywa określane mianem medytacji; pierwszą próbę wprowadzenia się w stan będący swego rodzaju rekonesansem duchowej sfery człowieka. Po tym powinniśmy dobrze zastano wić się, w jakim miejscu znajdujemy się obecnie i wybiec myślą ku zmianom, jakie mogą zajść w naszym życiu, jeśli moglibyśmy zbliżyć się do ideału, który staraliśmy się sobie wyobrazić. Medytacje nie zna ograniczeń, nie wymaga początku ani końca, zawsze może rozwijać się dalej. I chociaż możemy korzystać z dostępnych nam wskazówek i przykładów, medytacja ze swej natury jest indywidualną przygodą, podczas której każdy z nas wyznacza własne ścieżki i własne widnokręgi. Ale jej cel jest zawsze jednakowy: doskonalenie świadomej więzi z Bogiem, z jego łaską, mądrością i miłością. Pamiętajmy też zawsze o praktycznym znaczeniu medytacji. Dzięki niej możemy rozszerzać i pogłębiać więź łączącą nas z Bogiem, jakkolwiek go pojmujemy.
Przejdźmy teraz do modlitwy. Modlitwa jest wzniesieniem serca i umysłu ku Bogu, i w tym sensie zawiera W sobie także medytację. Jak się modlić? Jak połączyć modlitwę z medytacją? W potocznym rozumieniu modlitwa jest prośbą do Boga. Otworzywszy się ku Bogu najlepiej jak możemy, próbujemy prosić o to, co jest nam i innym najbardziej potrzebne. Sądzimy, że wszystkie tego rodzaju potrze by są dobrze określone w tym fragmencie Jedenastego Kroku, który mówi o „poznaniu Jego woli wobec nas” oraz 0,sile do jej spełnienia”. Taka prośba znajduje zastosowanie o każdej porze dnia i nocy.
Rano myślimy o mających nadejść godzinach. Czasem o czekającej nas pracy i stwarzanych przez nią okazjach, aby być pomocnym i pożytecznym, a czasem o problemach, jakich może nam przysporzyć. Nie wykluczone, że dziś nadal będą się ciągnąć poważne i niezałatwione sprawy z poprzedniego dnia. Odruchowo chcemy prosić o konkretne rozwiązania konkretnych problemów oraz możliwość dopomagania innym dokładnie w taki sposób, jaki sami uważamy za najlepszy. Tylko że wtedy prosimy Boga o spełnienie naszej woli. Toteż powinniśmy uważniej zastanowić się nad rzeczywistym znaczeniem takiej prośby. Ale nawet wtedy, po przedłożeniu każdej konkretnej proś by, nie zapomnijmy dodać: „Jeśli taka jest Twoja wola”. Prosimy po prostu, aby w ciągu całego dnia Bóg pozwolił nam jak najlepiej rozumieć jego wolę dla nas na ten dzień i aby obdarzył nas łaską, dzięki której będziemy mogli tę wolę wypełniać.
W ciągu dnia, ilekroć musimy sprostać trudnej sytuacji lub podjąć decyzję, ponawiamy tę prostą prośbę: „Bądź wola Twoja, nie moja”. Jeśli w takich chwilach ulegamy silnemu wzburzeniu emocjonalnemu, na pewno uspokoi nas przypomnienie sobie i powtórzenie w myśli jakiejś konkretnej modlitwy czy fragmentu medytacji, który szczególnie do nas przemówił. Dzięki samemu powtórzeniu modlitwy opuści nas gniew, strach, rozczarowanie, uczucie nieporozumienia. Będziemy mogli zwrócić się o najpewniejszą ze wszystkich pomoc, jaką jest poznanie woli Bożej, nie własnej, w chwilach niepokoju. Jeśli w tych trudnych chwilach przypomnimy sobie, że „lepiej jest pocieszać niż być pocieszany, rozumieć niż być rozumiany, kochać niż być kochany” – wypełniamy intencję Jedenastego Kroku.
W tym miejscu ktoś może zadać zupełnie zrozumiałe pytanie: Dlaczego nie zwrócić się bezpośrednio do Boga z naszym zmartwieniem i w modlitwie zapewnić sobie jednoznaczną odpowiedź na nasze problemy?
Jest to możliwe, ale ryzykowne. Spotkaliśmy Anonimowych Alkoholików, którzy z zupełną szczerością i wiarą prosili Boga o konkretne rady w najróżniejszych kwestiach – od dramatycznego kryzysu rodzinnego czy finansowego do kłopotów z jakąś drobną wadą charakteru, na przykład spóźnialstwem. Bardzo często jednak odpowiedzi, które wydają się pochodzić od Boga, w rzeczywistości są nieświadomą racjonalizacją naszych własnych pragnień. Każdy człowiek, nie tylko Anonimowy Alkoholik, który próbuje sztywno kierować swoim życiem przez tego rodzaju modlitwy, czyli przez powoływanie się na głos Boga na każde swoje żądanie, jest bardzo trudną osobą. Na wszelkie wątpliwości co do jego postępowania zawsze odpowiada, że we wszystkich sprawach – wielkich i małych – kieruje się uzyskanym dzięki modlitwie przewodnictwem. Nie przychodzi mu na myśl, że jego własne pobożne życzenia i ludzka skłonność do racjonalizacji mogły wypaczyć to, co uważa za przewodnictwo. W najlepszej wierze stara się narzucić swoją wolę w każdej sytuacji, żywiąc wygodne przekonanie, że postępuje według szczególnych wskazówek Boga. Mając takie złudzenie, mimowolnie może spowodować wiele zmartwień.
Grozi nam jeszcze jedna podobna pokusa. Czasem wydaje nam się, że wiemy, jaka jest wola Boga wobec innych ludzi. Mówimy sobie: „Ten powinien wyzdrowieć z beznadziejnej choroby” albo: „Tej należy się ulga w cierpieniach emocjonalnych”. Modlimy się o spełnienie tych konkretnych próśb. Takie modlitwy są oczywiście z gruntu dobrymi uczynkami, ale często opierają się na założeniu, że my sami znamy wolę Boga wobec osoby, za którą się modlimy. Oznacza to, że szczerej modlitwie towarzyszy pewna doza próżności i zbytniej pewności siebie. Doświadczenie AA uczy nas, że szczególnie w tych przypadkach powinniśmy modlić się o wypełnienie woli Bożej, jakakolwiek ona jest, wobec innych, tak samo jak wobec nas samych.
W AA przekonaliśmy się, że pożytki modlitwy nie mogą budzić wątpliwości. Pożytki te obejmują zarówno wiedzę, jak i doświadczenie. Ci, którzy wytrwali w modlitwie, zdobyli siłę znacznie przewyższającą ich własną oraz mądrość ponad miarę ich naturalnych zdolności. A także coraz większy spokój umysłu, pozwalający zdecydowanie stawić czoło najtrudniejszym problemom.
Przekonujemy się, że otrzymujemy tym więcej wskazówek, im mniej narzucamy się Bogu z prośbami o spełnienie życzeń na obstalunek i na określonych przez nas warunkach. Niemal każdy doświadczony uczestnik AA może poświadczyć, że gdy próbował udoskonalić świadomą więź z Bogiem, wszystkie jego sprawy nieoczekiwanie przyjęły znaczący obrót na lepsze. Doda zarazem, że każdy okres żałoby czy bólu, kiedy ręka Boska wydawała się zbyt cięż ka, a nawet niesprawiedliwa, okazywał się nową lekcją życiową, odkrywał w nim nowe źródła odwagi i w końcu, nieodwołalnie prowadził do wniosku, że Bóg istotnie „W tajemniczy sposób czyni cuda”.
Wszystko to powinno znacznie podnieść na duchu ludzi, którzy stronią od modlitwy, ponieważ nie wierzą w jej skuteczność, albo czują się odcięci od Bożej pomocy i przewodnictwa. Wszyscy z nas, bez wyjątku, przeżywają okresy, kiedy możemy się modlić jedynie z największym wysiłkiem woli. Bywa i gorzej, kiedy ogarnia nas tak silne uczucie buntu, że słowa modlitwy nie chcą nam przejść przez gardło. W takich przypadkach nie powinniśmy mieć sobie tego za złe, a po prostu przeczekać niedobry moment i powrócić do modlitwy, kiedy tylko będzie to możliwe, świadomi, że znów znaleźliśmy się na dobrej drodze.
Być może jedną z największych nagród płynących z medytacji i modlitwy jest poczucie przynależności, które staje się naszym udziałem. Nie jesteśmy już dłużej otoczeni wrogim światem. Nie jesteśmy już zagubieni, przerażeni, udręczeni bezcelowością życia. Od momentu, kiedy uda nam się uchwycić choćby jeden promyk Bożej woli, od momentu, kiedy zaczynamy dostrzegać prawdę, sprawiedliwość i miłość jako realne i odwieczne wartości w życiu przestajemy popadać w głębokie przygnębienie w obliczu przejawów zła, od którego żadne ludzkie sprawy nie są wolne. Wiemy, że czuwa nad nami miłosierdzie Boga. Wiemy, że zwracając się pod Jego opiekę, możemy oczekiwać wybawienia od złego, teraz i w życiu wiecznym.